Hoe kunnen we onze werktijd zo organiseren dat we optimaal productief én gelukkig zijn? Van alle verschillende aspecten van de balans tussen werk en privé is dit wel het moeilijkste en interessantste…
Nog niet zo heel lang geleden werd onze werktijd bepaald door het aantal uren daglicht. Toen kwam de industriële revolutie. Dankzij elektriciteit en kunstlicht konden meedogenloze fabriekseigenaren hun machines nu de hele nacht laten draaien, zonder rekening te houden met de gevolgen voor de gezondheid van hun werknemers. Halverwege de 19de eeuw werkten miljoenen Britse en Amerikaanse arbeiders een ongelooflijke 3500 uur per jaar: bijna 10 uur per dag, elke dag van het jaar. Dit soort grove exploitatie was uiteraard geen lang leven beschoren, en dit gold helaas ook voor de ongelukkige arbeiders.
In de 20ste eeuw introduceerde Henry Ford, de pionier van het ‘welvaartskapitalisme’, eerst de 48-urige werkweek en later, tot grote woede van andere kapitalisten, de 40-urige werkweek. Sindsdien hebben vakbonden over de hele wereld meestal met succes gestreden voor redelijke werktijden met passende pauzes.
Als we naar de ontwikkelde landen kijken, dan werken de Zuid-Koreanen tegenwoordig het langst: meestal van 8 uur ‘s ochtends tot 7 uur ‘s avonds. Daar tegenover staan de Fransen, die zich grotendeels nog steeds houden aan de 35-urige werkweek die in 2000 door de overheid werd geïntroduceerd. Intussen is de hele discussie rond werktijden totaal veranderd door globalisering, 24 uur per dag nieuws en internet.
Daardoor zijn, in ieder geval in de ontwikkelde landen, werktijden vrijwel geen punt van discussie meer, zeker als het gaat om wanneer er wordt gewerkt. Flextijden zijn al een paar decennia lang een bekend begrip en steeds meer bedrijven ontdekken hoe ze hun dagelijkse routine kunnen aanpassen aan ouders met schoolgaande kinderen en andere werknemers met speciale behoeften.
In veel gevallen helpt het als werknemers kantoren op verschillende tijden gebruiken, omdat er dan minder kantoorruimte nodig is. Dit is iets waar we ons heel erg van bewust zijn bij Regus: onze kantoorruimte zou overbezet zijn als al onze klanten op hetzelfde moment zouden binnenlopen!
Natuurlijk zijn er nog steeds bedrijven waar het ouderwetse competitieve en hiërarchische systeem nog geldt. En alle ambitieuze starters weten dat als ze promotie willen, ze ervoor moeten zorgen dat ze vóór hun baas op kantoor zijn en na hun baas vertrekken, zodat ze eventueel nog wat losse eindjes aan elkaar kunnen knopen. Maar deze gang van zaken, die standaard was bij investeringsbanken in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw, is aan het uitsterven: de wereld begint in te zien dat deze geestdodende, door mannen gedomineerde machocultuur, die uiteindelijk weinig opleverde voor aandeelhouders, werknemers en de rest van de wereld, gewoon niet werkt.
Tegenwoordig zijn het waarschijnlijk de uitgeputte leidinggevenden en het middenkader die moeten rapporteren aan directeuren in verschillende tijdzones die het grootste gezondheidsrisico lopen vanwege hun lange werktijden.
Wie bijvoorbeeld in Azië werkt voor een Europees bedrijf of in Europa voor een Amerikaans bedrijf, staat onder druk om de normale, plaatselijke werktijden aan te houden, al is het alleen maar om klachten van de partner thuis te voorkomen. Maar net als ze thuis zijn om te ontspannen met de rest van het gezin, klinkt het gevreesde bliepje van de telefoon, het teken dat de bazen in het westen een reactie verlangen op een dringend probleem dat zich midden op hun werkdag ontwikkelt.
Er is geen eenvoudige oplossing voor dit dilemma, behalve overleggen met uw leidinggevende om zowel uw privéleven als uw carrièrevooruitzichten te beschermen. Uiteindelijk zult u, als u een bepaald soort werk aanneemt, moeten accepteren dat u vrijwel elk moment van de dag of nacht bereikbaar moet zijn, behalve wanneer u uw telefoon en computer uitzet om te slapen. In dit soort gevallen worden de werktijden zo flexibel dat ze nauwelijks meer te meten zijn.
Als we accepteren, om de redenen die ik hier heb genoemd, dat werktijden tegenwoordig flexibel moeten zijn, moeten we er dan ook voor zorgen dat de uren goed worden bijgehouden, zodat werknemers passend worden beloond? Absoluut niet, als je het mij vraagt. En dit is volgens mij een van de meest revolutionaire ontwikkelingen op de werkvloer.
Als werkgever ben ik niet geïnteresseerd in het aantal uren dat iemand heeft gewerkt. Ik wil alleen weten of mijn werknemers hun tijd productief gebruiken en de taak of taken die ik hun heb opgedragen uitvoeren. Ik werk veel liever met werknemers die altijd mijn verwachtingen overtreffen, zelfs als ze dit in slechts 10 uur per week doen, dan met werknemers die 24 uur per dag werken, maar niet doen wat ze moeten doen. En ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben.
Dit is hoe ik denk dat het vraagstuk rond werktijden zich in de komende decennia zelf zal oplossen. Mensen moeten wanneer ze niet slapen bereikbaar zijn voor werk. Ze werken wanneer zij dat willen en worden beoordeeld op hun prestaties. In de toekomst zullen onze kleinkinderen ons plagen dat we elke dag in de file stonden en ‘gewone werktijden’ accepteerden.
Bent u het hiermee eens? Of niet? Laat het ons hieronder weten
The post Plan uw werktijd voor optimale productiviteit appeared first on Regus Blog.